Longu sum 2 ára gamal gjørdi námsfrøðingur vart við, at alt var ikki sum tað átti.
Barna- & ungdómsdeildin hjá kommununi kom at lurta, og søgdu seg bara hoyra um ein praktfullan, lívligan og glaðan drong.
-Hettar var hann eisini, so tað kundi eg bara játta.
Men eisini hevði hann trupuleikar, sum námsfrøðingurin og tey flestu rundan um hann dugdu at síggja og merkja. Tey hugdu ikki eingongd eftir dreinginum, og bert út frá tí sum vit søgdu, konkluderaði tær, at har var nokk alt ok, tí einki hendi!
- Nú veit eg, at eg varð ov lítið upplýst, ótilvitað, og ókunnað - við tveimum børnum 2 og 3 ár, sjómanskona, í sorg eftir mammu mína havi eg helst verið ovbyrðað, lítið krevjandi, ov góðtrúgvin, autoritertrúgv og hevði ikki eina nóg góða skipan við serkunnugum fólki at venda mær til.
7 ár aftanná við vaksandi avbjóðingum serliga í skúlanum, tí hann treivst ikki í stóra flokkinum og nakrar royndir at bøta um trupulleikarnar við ófaglærdum stuðlum, taliráðgeving, busting, si-venjingum, ergo- og fysioútgreinan og skifta barnagarð, vóru vit til psykologtest ísamband við eina granskingarverkætlan hjá Ulrikke Steuerwald, sum vit hava luttikið í frívilligani síðan hann var føddur.
Har kundi barnapsykologurin eftir einans 20 minuttum næstan við vissu siga, at sonurin hevði ADHD. Eg var so ørg og kedd, tí vit høvdu gingið og bankað uppá hjá Peri og Póli øll hesi árini. Eg royndi at seta meg inní ADHD og skipanina, og við øllum skjølunum eg hevði savnað saman í gjøgnum árini, og einum umfatandi skrivi, sum uppsummeraði gongdina í einum, sum eg fekk læknan at senda, fingu vit loksins innbjóðing til útgreinan á barnapsykiatriini á LS.
Eg føli, at vit máttu bæði hála og skumpa, tí einki hendi av sær sjálvum.
- Jú, við einari diagnosu er alt lættari. Vit fáa tillagað skúlan og vit hava ein ADHD amboðskassa at taka til. Hann trívist sera væl við at ganga í Hoyvíkarskúla, partvís í serskúlatilboðið og partvís í sínum heimaflokki. Tað er sera gott, at hann nú fær heilivági, so hann fær hugsavnað og lært alt tað hann skal. Hann er sera væl gávaður, men hevur torført at hugsavna seg um ting sum ikki hava áhuga.
Framtíðin er bjørt, men kundi verið bjartari.
Sum so nógv onnur foreldur og fakligheitin sjálv haldi eg, at medisinsk viðgerð er als ikki nóg mikið.
Psykologiviðgerð eigur eisini at verða partur av viðgerðini. Men tað er ikki raðfest enn!
Tað er hugstoytandi at hugsa sær alt stríðið vit máttu ígjøgnum, fyri at koma hertil. Tit hava einans fingið eina stytta útgávu her!. Øll hava ikki ressoursirnar og tíðina at kempa fyri sínum barni, tí er tað alneyðugt, at vit hava eina skipan sum loftar øllum børnum, ikki bert tey, har foreldurini orka og kunnu blíva við.
Eg gleðist um at ráðstevnan KNÁ BØRN nú varpar ljós á hendan trupulleikan. Mín vón er, at øll børn fáa somu tænastu og tíðliga. Hevði bara systemið loftað okkum tíðliga, tá sonurin var 2ár!